"(...)Hinata gwałtownie otworzyła oczy i poderwała się z miejsca. W drzwiach stał Naruto. Był ubrany w spodnie i koszulę, ale nadal wyglądał, jakby spał na stojąco.(...)"

Hinata zakręciła wodę. Owinęła się ciasno ręcznikiem i westchnęła cicho, czując chłód wpływający pod materiał. Odsunęła zasłonę. Dźwięk lecących strumieni w osobnej kabinie świadczył o obecności Sasuke, natomiast Kiba stał przy umywalkach.

- Kiba-kun, obróć się. – Poprosiła Hinata i wyszła na chłodne kafle, których zimna temperatura kłuła jej stopy niczym lodowe igiełki. Chłopak kiwnął głową i posłusznie odwrócił się od dziewczyny plecami. Ta przemknęła za nim i zamknęła się w kabinie toaletowej. Sasuke nucił jakąś sprośną piosenkę. Hinata nie czuła się dobrze w towarzystwie dwóch mężczyzn. Wstydziła się. Bo kto to widział, aby chłopak i dziewczyna myli się w tym samym czasie w tym samym pomieszczeniu?! Muszę porozmawiać z mistrzem Kakashim. – Przemknęło jej przez głowę, kiedy zakładała rajstopy i niebieską spódniczkę. Wcisnęła się w biały sweter.
- Jak dobrze… - Mruknęła, kiedy jej ciało powoli ogarnęło ciepło. Wyszła z kabiny i skierowała się do umywalek, gdzie tym razem stał Sasuke. Podeszła do lustra i zaczęła rozczesywać swoje granatowe, długie do pasa włosy.

- Tchórzofretka.

- O co ci chodzi tym razem?! – Oburzyła się, wbijając w niego wzrok.

- Bałaś się przejść obok Kiby w samym ręczniku? – Uśmiechnął się szyderczo. Dziewczyna zaczerwieniła się i pufnęła ze złością.

- On jest chłopakiem, ja dziewczyną. Chyba że jesteś na tyle ślepy, że tego nie zauważyłeś.

- Ale jest także twoim kolegą z drużyny! – Zaakcentował ostatnie słowa i chlusnął wodą w twarz.

- Wiesz co? Brak mi słów. Lepiej już go zostaw.

- A co ty go tak bronisz? – Burknął Uchicha, nie patrząc na dziewczynę. Hinata podeszła do drzwi i nacisnęła klamkę.

- Bo jest moim kolegą z drużyny. – Zacytowała go z sarkazmem i pokazała mu język, wychodząc z łazienki.

Hinata weszła do sypialni. Teraz słońce nie padało tylko na jej łóżko, ale ładnie oświetlało całe pomieszczenie. Mimo tego, było tu strasznie zimno. Dziewczyna usiadła na rozkopanej pierzynie i wpatrzyła się w zimowy krajobraz za oknem. Złote promyki, grzejące szczyty gór, dodawały białemu puchowi blasku, tak że iskrzył się, rozjaśniając okolicę dookoła. Jego blask oślepiał Hinatę, oczy bolały ją od samego patrzenia. Odwróciła wzrok. Sakura zaczęła się poruszać,  po chwili podniosła się do siadu i niemrawo przetarła oczy.

- Hinata, ktoś był w łazience?

- Kiba. I… - Nie mówiła dalej. Sakura z rozczarowaniem opadła na poduszki.

- I to wszystko?

- …i Sasuke.

- O w mordę! – Różowowłosa natychmiast wyskoczyła z łóżka i gorączkowo przeczesała ręką włosy. – Jeszcze tam jest?!

- Nie wiem, był, kiedy wyszłam stamtąd trzy minuty temu. – Uśmiechnęła się pobłażliwie.

- Hm… A miał koszulę?! – Wykrzyknęła Sakura, przeszukując torbę w celu znalezienia jakiegoś ładnego ciuchu.

- Miał. – Wybuchła śmiechem, obserwując mimikę twarzy Sakury.

- Cóż, trudno! – Westchnęła z rozczarowaniem.

- Ale może już nie ma. – Ino ni stąd, ni zowąd pojawiła się obok różowowłosej.

- No to na co czekacie?! – Wykrzyknęła Hinata z uśmiechem na twarzy. Przyjaciółki w mig wybiegły z pokoju, gubiąc skarpetki.

Dziewczyna podeszła do kominka i spojrzała na ładnie ułożony stos drewna. Aż prosił się, aby go zapalić. Hinata kucnęła. Podłożyła papier i płonącą zapałkę. Obserwowała płomyk, z początku słaby, a potem coraz bardziej czerwony i większy. Nagle pomyślała, że właśnie tak wyglądała jej miłość do Naruto. Na początku nic do niego nie czuła, ale kiedy pomógł jej, uczucie powoli zaczęło płonąć. Mimowolnie zamknęła oczy i wyciągnęła ręce w pobliżu ognia. Miłe ciepło ogarnęło jej dłonie, mogła na krótką chwilę zapomnieć o problemach, zarówno większych, jak i tych mniejszych. Myślała teraz o zbliżających się świętach. Wypadałoby przygotować jakieś… coś. I nie tylko dla rodziny, dla przyjaciół też. Należało im się.

- Etto…

Hinata gwałtownie otworzyła oczy i poderwała się z miejsca.  W drzwiach stał Naruto. Był ubrany w spodnie i koszulę, ale nadal wyglądał, jakby spał na stojąco. Jego rozczochrana grzywka przykrywała czoło, a nieogarnięte spojrzenie obserwowało Hinatę. Dziewczyna zaczerwieniła się. Był po prostu zbyt przystojny Uczucie, które ostatnio trochę przygasło, znów zapłonęło wesołym ogniem. Hinata, rumieniąc się coraz bardziej, nerwowo wygładziła spódniczkę i podeszła do drzwi.

- O-Ohayo, Naruto-kun. – Wyjąkała, odważając się na spojrzenie w jego stronę.

- Cześć, Hinata. Słyszałem od Sasuke… - Ziewnął. - …że masz mydło.

Hinata rzuciła w jego stronę płochliwe spojrzenie. Więc… więc przyszedł tu tylko po to? No tak, czego ona się spodziewała, że ją zaprosi na randkę? Ale… muszę docenić to, że przyszedł właśnie do mnie, a nie do jakiejś innej dziewczyny.

- Oczywiście! Oczywiście! Już daję! – Uśmiechnęła się i prędko rzuciła w stronę kosmetyczki. Przetrząsnęła ją szybko.

- Spokojnie… Mamy czas. – Uśmiechnął się. Ta zamarła, patrząc na niego z szeroko otwartymi oczami. Po chwili jej twarz rozjaśniła się, spuściła wzrok i przytaknęła cicho. Wyjęła mydło z kosmetyczki i podeszła do drzwi. Nie patrząc na Naruto, wyciągnęła w jego stronę rękę. Ten rumieniec był całkowicie niekontrolowany, nie panowała nad nim.

- Pro… - Nie dokończyła.

- NARUTO! DEBILU!

Blondyn wytrzeszczył oczy i zgiął się wpół, wypuszczając z ręki mydło. Trafiło ono w czubek głowy Hinaty, a następnie przekoziołkowało nad jej włosami i spadło gdzieś na ziemi. Naruto odwrócił szybko głowę i dostrzegł wściekłego Kibę z pulsującą żyłą na czole. Był w piżamie.

- K-kiba-kun… - Wyjąkała Hinata, wpatrując się z przerażeniem w chłopaka z kłami na twarzy.

- Ale co ja zrobiłem… - Podniósł głos Naruto i rzucił się z pięściami w stronę Kiby.

- Nachodzić tak biedną Hinatę, kiedy jest sama w pokoju! Wstydziłbyś się!

- Mogę się dołączyć do piżama party? – Rozbawiony głos Kakashi’ego rozbrzmiał po korytarzu. Hinata nic nie mówiła, cofnęła się lekko do pokoju, następując na leżące mydło. Poślizgnęła się i z wrzaskiem wywaliła się na plecy. Co gorsza, nikt nie zwrócił na nią uwagi, chociaż jej osoba była przedmiotem ich kłótni.

- Co się dzieje? – Spytał Kakashi, podchodząc do Kiby i Naruto.

- Ja sobie przyszedłem do Hinaty pożyczyć mydło…

- Przyłapałem go, jak nachodził Hinatę w pokoju! – Wszedł mu w słowo Kiba i wskazał na niego oskarżycielsko palcem. Kakashi westchnął ciężko.

- Zawsze z wami jakieś problemy. Naprawdę nie macie się o co kłócić?

- A-ale… On ją nachodził! – Kiba znów chciał wskazać chłopaka, ale jego już tam nie było. Zdezorientowany, obejrzał się dookoła, a potem ze złością i zazdrością zaobserwował, że Naruto właśnie pomaga Hincie wstać. Ku jej wyraźnemu zadowoleniu.

- Właśnie widzę, jak ją nachodzi. Może inaczej. Hinata, jak to było?

Naruto przyprowadził dziewczynę obok szarowłosego ninjy.

- J-ja… - Wyjąkała dziewczyna, nie chcąc urazić Kiby.

- Nie stresujcie biednej Hinaty-chan… - Znikąd Ten-Ten pojawiła się przy dziewczynie i objęła ją ramieniem. – Ważne, że nic jej nie jest, umówmy się po prostu, że nikt nie ma wstępu do jej pokoju, tak?

- Wspaniale, widzę że mimo moich obaw umiecie sobie poradzić. I lepiej się pospieszcie, za dwadzieścia minut śniadanie. Czeka nas pracowity dzień… Przynajmniej dla mnie. Nie wiem jak dla was, lenie. Ale jeśli się spóźnicie, ramen nie będzie. – Puścił im oczko i odwrócił się na pięcie, aby za chwilę zniknąć na zakręcie korytarza.

- No pięknie… - Westchnął Kiba, bo czym znów zmarszczył brwi. – A ty,  idioto, słyszałeś?! Nie masz wstępu do jej pokoju!

- Ale co ja zrobiłem?! – Wykrzyknął zdumiony Naruto, rozkładając ręce w geście bezradności.

- A co może robić chłopak u dziewczyny z samego rana?

- Kiba-kun… - Powiedziała cicho Hinata. – Mydło chciał pożyczyć…

- JASNE! OCZYWIŚCIE! – Wybuchnął chłopak z kłami na policzkach. – Na pewno! Hinata-chan, to jest… to jest oszust! Podstępnie przychodzi ci do pokoju, żeby…

- Przyznaj się, po prostu zazdrościsz że to on tutaj przyszedł, a nie ty. – Zaśmiała się Ten-Ten i poklepała Kibę po ramieniu. Popchnęła go w przeciwną stronę. – Idź już lepiej, bo do rękoczynów dojdzie.

Chłopak, protestując, jeszcze chwilę siłował się z Ten-Ten, ale wkrótce poddał się i na koniec rzucił w kierunku Naruto. – Tylko ją tknij!

- Dobra, dobra. – Machnął mu ręką na pożegnanie.

Hinata spojrzała na niego nieśmiało. Oparty o drzwi, w rozczochranej grzywce, patrzył na nią z uśmiechem.  Jejku, jejku, jejku, jejku, jejku. Taki przystojny – Pomyślała. To było dla niej za dużo, po prostu zbyt dużo! Byli całkiem sami, on patrzył na nią, jeszcze tak uroczo się uśmiechał… Zemdlała.
~Ruri.