"(...) Zawsze byłam u ciebie na pierwszym miejscu! Liczyłam się tylko ja! Złożyłeś mi obietnicę! Co się z tobą stało?! (...)"

- Sakura-chan? - Wydyszał Naruto, delikatnie odsuwając dziewczynę od siebie. - Co ty robisz?

- Nie podoba ci się? - Zamruczała różowowłosa, ponownie przybliżając swoje wargi do ust Uzumakiego. Jednak on zaprotestował, trzymając jej ramiona na odległość swoich rąk. Wyrwała mu się i znów zaatakowała jego twarz, zachłannie wpijając swoje usta w jego. 

- Sakura! - Krzyknął jinjuriki, teraz odpychając ją od siebie mniej delikatnie. - Nie o takie wynagrodzenie mi chodziło. 

- Przecież zawsze o tym marzyłeś... - Zmrużyła oczy. - Czyż nie? 

- Tak, to prawda. Dobrze, że mówisz o tym w czasie przeszłym. 

- Odkochałeś się? - Parsknęła ironicznym śmiechem. - Nie sądzę. 

- Byłaś moją pierwszą miłością, ale to już przeszłość! Zwykłe zaślepienie! 

Różowowłosa ninja była w szoku. Czy on sobie żarty stroi? Przez tyle lat była przekonana, że Uzumaki jest stuprocentowo i nieodwołalnie zakochany. Zawsze, kiedy flirtowała z innymi chłopakami, wiedziała, że ma jeszcze kogoś w kolejce i nigdy nie zostanie bez adoratora. Czy to miało się teraz zmienić?!

- Nie chrzań! - Krzyknęła. - Zawsze byłam u ciebie na pierwszym miejscu! Liczyłam się tylko ja! Złożyłeś mi obietnicę! Co się z tobą stało?! 

Teraz Naruto nie wierzył w to, co słyszy. 

- To ty się zmieniłaś. Rozumiesz w ogóle, co mówisz? - Powiedział cicho.

Sakura milczała. Skrzyżowała ramiona, czekając na to, co Uzumaki powie. 

- Po trochu się zmieniałaś. Uważałem, że to po prostu trudny okres w twoim życiu i tyle. Ale nie rozumiem tego, co w tej chwili mówisz. - Kontynuował cichym głosem. - Sakura-chan, zawsze byłaś dla mnie ważna, uważałem cię za kobiecy ideał, piękna, mądra, silna i niezależna. Ale kogo widzę przed sobą teraz? - Blondyn przejrzał na oczy. - Gołym okiem widać, że myślisz tylko o sobie i uważasz, że prawo do zmieniania zdania posiadasz tylko ty. - Chłopak był zszokowany natłokiem nowości, które z wolna nabierały kształtu w jego głowie. - Tak, odkochałem się. Parę miesięcy temu. Sakura-chan, nadal jesteś dla mnie ważną i cenną przyjaciółką, ale nic poza tym. Wydawało mi się, że można powierzyć ci każdą tajemnicę, więc zrobiłem to i teraz znasz mnie na wylot. 

- Tak mi się przynajmniej wydawało. - Przerwała mu różowowłosa. - Byłam pewna, że będę twoją muzą aż do końca życia i to się nie zmieni. Jednak jesteś inny. - Wbiła w niego oskarżycielski wzrok. 

- Ja jestem inny!? Kto tu jest inny?! Ufałem ci, i nadal jestem pewien, że nigdy z nikim nie podzielisz się moimi tajemnicami. Ale zastanów się. Czy ja kiedykolwiek cię zawiodłem? 

- Tak, w tej chwili. - Rzekła bezczelnie. 

- Wspaniale, po prostu cudownie! - Wydarł się jinjuriki. - Sakura-chan, naprawdę się na tobie zawiodłem. 

- W takim razie czemu gdy mówisz o mnie, dodajesz "chan"? - Spytała wrednym głosem. 

Uzumaki spojrzał na nią ciężko. 

- Bo po przebywaniu z tobą, a raczej z tobą z przeszłości, weszło mi to w krew. - Chłopak odwrócił się na pięcie i odszedł szybkim krokiem z miejsca tej nieprzyjemnej i niespodziewanej wymiany zdań. 

Dziewczyna dziesięć minut stała, po czym opadła na kolana, a jej oczy napełniły się łzami. 

- Co ja zrobiłam? - Wyszeptała, chowając twarz w ramionach. - CO JA DO CHOLERY JASNEJ WYCZYNIAM?! 

Naruto na początku szedł szybko. Potem jeszcze bardziej przyśpieszył. Po prostu nie panował nad emocjami i musiał się na czymś wyżyć. Zaczął biec przed siebie. Wciąż nie miał dość, aż w końcu znalazł się na polanie, zrzucił z siebie bluzę i zaczął walić pięściami w pień. Nie rozumiał. Nic nie rozumiał. Przyjaciółka? Czy to ta sama Sakura? 

Hinata najzwyczajniej w świecie rozsunęła drzwi od domu.

- Witaj tato.- Powitała ojca.

- Witaj Hinato. - Mężczyzna spojrzał na jej zarumienioną twarz. - Coś się stało?

- Nie, wszystko jest w najlepszym porządku! - Zapewniła. - Wyruszam na misję. Jeszcze dzisiaj. 

- Wspaniale. - Wyraz jego twarzy był nieodgadniony.

- To misja od samej hokage. Dwutygodniowa.

- Od Tsunade? - Pan Hyuuga oczywiście pominął Sakurę. - To powód do dumy. Ale, chwileczkę... wyruszasz razem ze swoją drużyną? - Był nadopiekuńczy i jakoś nie uśmiechało mu się oddanie córki w łapy  dwóch chłopaków w jej wieku na dwa tygodnie.

- Nie, tato, wypełniam ją razem z Sakurą Haruno.

- Tak lepiej. Sprawuj się dobrze.

- Tak, ojcze. - Mruknęła. Do łazienki kierowała się tyłem, aby Pan Hyuuga nie zauważył podłużnej, głębokiej szramy na jej plecach. Dziwne, że nikt z jej towarzyszy nie zorientował się o niej. Najwyraźniej nie zwracali na mnie uwagi. - Pomyślała boleśnie i zasunęła drzwi od łazienki. Prysznic wzięła, zaciskając zęby, ponieważ woda obmywająca ranę bardzo szczypała i bolała, ale jakoś wytrzymała. Po kąpieli musiała ją odkazić i opatrzyć, co nie było łatwe, ponieważ szrama znajdowała się na jej plecach. Następnie ubrała się i spakowała. Chwilę patrzyła na zdjęcie Kiby i Shino. Bardzo lubiła tych szczerych i miłych chłopców, a szczególnie młodzieńca z kłami na twarzy. Uśmiechnęła się i żegnając ojca, wyszła z domu.